Kultywuj świadomość i ucz się żyć teraźniejszością, aby poprawić jakość swojego życia. Czym jest uważność i dlaczego ją praktykować?
Angielski termin mindfulness, obecnie tak rozpowszechniony w popularnym języku, został wprowadzony w 1881 roku przez Thomasa W. Rhysa Davidsa, znanego badacza buddyzmu. Davids próbował przetłumaczyć słowo sati, które w języku pali – języku liturgicznym buddyzmu theravāda – oznacza „pamięć”, ale które w tekstach buddyjskich wyraża szersze i bardziej złożone pojęcie, jakim jest uważność.
Przed wejściem do środowiska klinicznego z pionierskimi eksperymentami Jona Kabat-Zinna i stopniowym rozprzestrzenianiem się na inne konteksty, uważność była już obecna w zachodniej tradycji buddyjskiej: w The Heart of Buddhist Meditation, opublikowanym w 1954 roku, Nyanaponika Thera określiła ją jako „serce buddyzmu medytacja”. Koncepcja uważności została również użyta w Ścieżce oczyszczenia (1964), angielskim przekładzie Visuddhimagga zredagowanym przez Bhikkhu Ñānamoli.
Czym jest uważność?
Słowo uważność jest czasami stosowane do opisania właściwości umysłu, które należy kultywować poprzez formalną i nieformalną praktykę. Nie ma jednej definicji uważności. Dla Kabat-Zinna, który napisał kilka książek na ten temat, jest to „świadomość, która jest kultywowana poprzez ćwiczenie uwagi w sposób intensywny i szczególny, to znaczy z intencją, w chwili obecnej i bez osądzania”.
Termin ten został przyjęty przez Jona Kabat-Zinna (Nowy Jork, 1944), biologa molekularnego, profesora i pisarza, który w 1979 roku stworzył program redukcji stresu i relaksacji, który później stał się programem redukcji stresu opartego na uważności (MBSR). Redukcja stresu oparta na uważności, odarta z religijnego i duchowego znaczenia oraz dostosowana do fizycznych i psychicznych potrzeb pacjentów.
Od pola klinicznego po badania naukowe, uważność wkroczyła zatem do szpitali, szkół, więzień, firm i w ostatnich latach jest przedmiotem ponownego zainteresowania opinii publicznej.