W niedalekiej przeszłości, w miejscu które obecnie jest domem dla opuszczonych ruin, znajdował się jeden z najbardziej gęsto zaludnionych obszarów Japonii. Ta kopalnia, położona na otwartym oceanie, posiada fascynującą, choć również ponurą historię powstałą w czasach industrializacji.
Zastanawiam się często, czy możliwe jest przywrócenie do życia budynku, który dziesięć lat temu został uznany za martwy. Im więcej nad tym myślę, tym bardziej dochodzę do konkluzji, że wiele szanowanych zabytków przechodzi przez etap symbolicznej śmierci w swoim życiu. Zanurzają się wtedy w zapomnienie, a potem – często dzięki szczęśliwym zbiegom okoliczności – są w stanie odradzić się. Istnienie w stanie nieobecności nadaje budynkom tajemniczego charakteru. Jest to okres przejściowy, który usuwa ich użytkową funkcję. Aby można było podziwiać coś wyjątkowego, musimy porzucić codzienność i stworzyć mit, opowieść. To właśnie w ten sposób rodzą się „martwe” budynki, które powracają do życia, ale w zupełnie innym kontekście.
Gunkanjima, znana również jako „Wyspa Okręt Wojenny”, była jednym z miejsc, które odwiedziłem podczas mojej podróży do Nagasaki pod koniec listopada. Mimo że była to już jesień, nie było jeszcze żadnych oznak nadchodzącej zimy. Drzewa pokryte złotymi i czerwonymi liśćmi rysowały piękny krajobraz. Wybrałem się tam ze względu na Gunkanjimę – miejsce, które nosi ślady straszliwej współczesnej historii. Choć pierwotnie wyspa nosiła nazwę Hashima, to nowe miano nie jest przypadkowe. Po wielu latach rozbudowy, obecny obszar wyspy jest trzykrotnie większy niż pierwotny, a jej ogromne mury, które dawniej chroniły mieszkańców przed siłami natury, sprawiają, że wydaje się przypominać okręt wojenny.